Chemia nieorganiczna

Nazwa modułu kształcenia

Chemia nieorganiczna

Nazwa jednostki prowadzącej moduł

Wydział Chemii

Kod modułu

WCh-PNC01-17

Język modułu kształcenia

polski

Efekty kształcenia dla modułu kształcenia

Dysponuje wiedzą z zakresu chemii nieorganicznej w stopniu pozwalającym na realizację tych zagadnień podczas nauczania chemii na różnych poziomach edukacji szkolnej.

Potrafi omówić podstawowe pojęcia, prawa i zjawiska chemiczne; opisuje właściwości najważniejszych pierwiastków i związków chemicznych; dostrzega zależność pomiędzy budową substancji a jej właściwościami fizycznymi i chemicznymi.

Korzysta z chemicznych tekstów źródłowych, biegle wykorzystuje nowoczesne technologie informatyczne do pozyskiwania, przetwarzania, tworzenia i prezentowania informacji. Krytycznie odnosi się do pozyskiwanych informacji.

Wykazuje zainteresowanie chemią i naukami przyrodniczymi. Potrafi formułować opinie na temat podstawowych zagadnień przyrodniczych i popularyzować wiedzę z tej dziedziny nauki.

Typ modułu kształcenia (obowiązkowy/fakultatywny)

obowiązkowy

Semestr

I, II i III

Imię i nazwisko osoby/osób prowadzących moduł

dr hab. Wacław Makowski – wykład

prof. dr hab. Janusz Szklarzewicz – wykład

dr Małgorzata Krzeczkowska – ćwiczenia,

dr Paweł Bernard – koordynator, e-ćwiczenia

Imię i nazwisko osoby/osób egzaminującej/egzaminujących bądź udzielającej zaliczenia, w przypadku gdy nie jest to osoba prowadząca dany moduł

dr Paweł Bernard

Sposób realizacji

Wykład, ćwiczenia, e-ćwiczenia.

Wymagania wstępne i dodatkowe

Brak wymagań wstępnych

Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i studentów, gdy w danym module przewidziane są takie zajęcia

Wykład – 30h,

Ćwiczenia – 20h,

E-ćwiczenia – 15h,    

Liczba punktów ECTS przypisana modułowi

9 punktów ECTS

 

Bilans punktów ECTS

Udział w zajęciach – 65h

Samodzielne opanowanie omówionego materiału i studiowanie zaleconej literatury – 45h.

Samodzielne rozwiązywanie zadań na platformie e-nauczania – 60h.

Przygotowanie do egzaminu przedmiotowego oraz dyplomowego, obecność na egzaminach – 60h.

 

Łączny nakład pracy: 230 godz., co odpowiada 9 punktom ECTS

Stosowane metody dydaktyczne

Wykład informacyjny, heureza, dyskusja, ćwiczenia praktyczne.

Metody sprawdzania i oceny efektów kształcenia uzyskanych przez studentów

Bieżąca ocena wiedzy i kompetencji uczestników, elektroniczna kontrola realizacji materiału na platformie e-nauczania, egzamin przedmiotowy, egzamin końcowy.

Forma i warunki zaliczenia modułu, w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia, a także forma i warunki zaliczenia poszczególnych zajęć wchodzących w zakres danego modułu

Wykład – egzamin pisemny (ocena)

Ćwiczenia – ocenianie ciągłe (bez oceny)

E-ćwiczenia – ocenianie ciągłe (bez oceny)

Treści modułu kształcenia

Budowa układu okresowego pierwiastków, okresowość właściwości pierwiastków, klasyfikacja związków nieorganicznych.

Reakcje kwasowo-zasadowe: kwasy i zasady wg Brønsteda. Dysocjacja, stała i stopień dysocjacji. Autodysocjacja wody.  pH. Hydroliza, stała i stopień hydrolizy. Roztwory buforowe. Kwasy i zasady wg Lewisa.

Rozpuszczalność związków jonowych: iloczyn rozpuszczalności, strącanie i rozpuszczanie osadów.

Reakcje utleniania i redukcji: stopień utlenienia, utleniacze i reduktory, uzgadnianie równań reakcji redoks, potencjały standardowe, przewidywanie kierunku reakcji redoks na podstawie potencjałów.

Związki koordynacyjne: nomenklatura, struktura, izomeria, trwałość termodynamiczna i kinetyczna, stałe trwałości.

Elementy chemii ciała stałego: sieć krystaliczna, komórki elementarne układu regularnego i heksagonalnego.

Rozpowszechnienie pierwiastków chemicznych na Ziemi i we Wszechświecie. Charakterystyka grup pierwiastków chemicznych. Właściwości fizyczne i chemiczne wybranych pierwiastków z bloku s, p i d.

Przemiany jądrowe. Samorzutne przemiany jądrowe. Kinetyka rozpadu promieniotwórczego. Szeregi promieniotwórcze.  Proste reakcje jądrowe. Sztuczna promieniotwórczość. Rozszczepienie jąder atomowych. Reakcje termojądrowe. Zastosowania izotopów promieniotwórczych.

Spektroskopowe metody badania związków nieorganicznych. Spektroskopia molekularna. Widma rotacyjne. Widma oscylacyjne. Widma oscylacyjno-rotacyjne. Widma elektronowe. Spektroskopia fotoelektronów. Elektronowy rezonans paramagnetyczny. Magnetyczny rezonans jądrowy.

Wykaz literatury podstawowej i uzupełniającej

  1. A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Wydawnictwo PWN, Warszawa.
  2. L. Jones, P. Atkins, Chemia ogólna, PWN, Warszawa 2004.
  3. F. A. Cotton, G. Wilkinson, P. L. Gaus, Chemia nieorganiczna – podstawy, PWN, Warszawa 1995.
  4. S. F. A. Kettle, Fizyczna chemia nieorganiczna, PWN, Warszawa 1999.